Samen met enkele andere wijkbewoners organiseren we allerlei culturele activiteiten. Dat gaat meestal zonder problemen. Als er geld mee gemoeid is, wordt het soms al wat lastiger.  En de combinatie met professionele (en betaalde) inzet en niet helemaal sluitende afspraken, maakt het nog een slagje complexer.

Deze week was er een gesprek gepland, omdat er wat van deze onverkwikkelijkheden waren op te lossen. Na een kennismaking waaruit bleek hoe iedereen met veel enthousiasme zich inzet voor hetzelfde leuke initiatief, de toelichtingen en de argumenten waren gewisseld, konden we afspraken maken voor volgend jaar.

Maar wat dit jaar te doen? Dat lag nog mijlenver (in euro’s) uit elkaar.  Discussie bracht ons niet verder. Totdat na een wat ongemakkelijke stilte iemand van de andere partij ons vroeg, uitnodigde eigenlijk:

“Ik vraag jullie hier liefdevol naar te kijken.”

Mijn eerste gedachte was: “Hè, wat zegt ie nou? Wat onnozel. Lekker gemakkelijk.”

In tweede instantie kreeg ik er bewondering voor: je moet het maar durven. Bij mijzelf voelde ik de bereidheid groeien: ik wílde er namelijk ook liefdevol naar kijken. De vraag keerde de toon in het gesprek en we kwamen tot een goede oplossing.

De dagen erna kon ik alleen maar met heel veel waardering aan dit gesprek denken. Wat een moed! Durf ik dat ook? En hoe vaak kijk ik – bewust – liefdevol? Gewoon, als optie. Omdat het kan.